Tags
behandeling, cptss, doxasozine, geestelijk, jappenkamp, lichamelijk, medicatue, mishandeling, nachtmerrie, opvoeding, ptss, slapeloos, trauma, trazodon, verwerking
07 maart 2024
Als je me volgt op Mastodon weet je dat ik al enige tijd van mijn leven besteed aan een trauma uit mijn jeugd. Dit is niet iets wat zomaar nu even aanwezig is, maar dit sluimert al mijn gehele leven en komt met enige regelmaat keihard terug. En met keihard bedoel ik totale uitval in het leven en niet meer kunnen functioneren als normaal mens. En ik weet niet eens wat normaal is.
Mijn vader, indo, heeft zijn opvoeding gekregen in een jappenkamp. Hij heeft nooit echt over die periode gesproken, maar het moet voor een beginnend puber hel zijn geweest. Ik praat zijn acties er na niet goed, maar begrijp waar het vandaan komt. Uit onderzoek weet ik dat er zware mishandelingen hebben plaatsgevonden en hij heeft dat als opvoeding gezien. Zo is het door de Jappen ingeprent.
Die opvoeding heeft hij naar mij doorgezet.
Met het gevolg al jaren lang c-PTSS en
De opdracht van vorige week was zoek foto’s op van je jeugd zodat we deze en je gevoelens daarbij kunnen bespreken. Ik kan je vertellen, door mijn opvoeding heb ik mijn gehele leven mijn gevoelens genegeerd op een dergelijke manier dat ik nu niet meer weet wat gevoelens zijn. Uit mijn jeugd zijn in totaal rond de 10 foto’s gemaakt. Mijn ouders vonden het te duur en niet interessant genoeg om vast te leggen. Iets wat we ons nu niet meer zouden kunnen voorstellen.
Dit zijn de twee van de tien die bij mij woede, frustratie, pijn en verdriet naar boven brengen. De eerste ben ik die een stukje mag fietsen op de nieuwe fiets van mijn zus. In de tien meter die ik maak, breekt het stuur en ga ik hard onderuit. In plaats van liefde en compassie moest ik naar mijn kamer en daar kwam de leren riem, klerenhanger of bamboe stok tevoorschijn. Dit was een bijna dagelijks ritueel door de frustratie van mijn vader en het niet beschermd worden door een moeder.
Foto twee is onze huiskamer op de Plesmansingel. De foto laat een liefelijk tafereel zien voor de kijker. Ik zie alleen mijn slaapkamer rechts van deze woonkamer waar deze praktijken werden uitgevoerd. Geestelijke en lichamelijk jaar in jaar uit.
Een jaar of vijftien geleden bij centrum 40 – 45 gelopen voor dit probleem nu ergens anders want ze doen alleen nog de huidige uitgezonden soldaten en geen 2e generatie Indo Oorlogslachtoffers meer. Daarvoor moet je nu dus naar Arkin. Ik ben nu ruim een half jaar onder behandeling en heb steeds meer het gevoel dat ik pas in het begin stadium ben van de behandeling. Ik ga nu een keer per week en binnenkort twee keer per week waaronder dagbehandeling in Amersfoort.
Het beangstigende is dat ik niet weet of het me gaat brengen wat ik nodig heb om mijn leven weer op te kunnen pakken. Of ik de moed hou in dit leven te kunnen blijven functioneren zoals verwacht wordt door de buitenwereld, je vrienden, werkgevers, UWV en al die anderen die het niet begrijpen omdat ze het niet hebben meegemaakt. De slapeloze nachten, nachtmerries, herbelevingen enz. maken dit leven te zwaar.
De behandeling van vandaag moet ik een plek gaan geven en hier moeten we op doorbouwen om een mogelijke oplossing te kunnen vinden wat nog jaren kan duren als ze er al een kunnen vinden.
** Genoten van deze gratis column? Doe een donatie om deze site te kunnen onderhouden.