Tags
achterstand, anderhalve meter, besmetten, Bruins, Burn-out, China, Corona, Covid-19, Delta, doofpot, GGZ, klaslokaal, leraar, lockdown, looppaden, Minister, mondkapjes, Omikron, OMT, ontsmetten, overspannen, Politiek, praktijkvakken, President, Rutte, scholen, stress, telefoons, The Great reset, theorie, Thuisonderwijs, uitzonderingen, virus, vleermuis, Wachtlijst, Wuhan, ziekteverzuim
12 januari 2022
Alweer twee jaar geleden toen we voor het eerst hoorden dat er een uitbraak van een virus was in Wuhan, China. Toen dachten we nog dat het daar in Azië zou blijven en dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen. Nu zouden we willen dat die gedachte waarheid was, want er is in die tijd veel gebeurt.
De een noemde het Corona, de ander Covid of COVID-19. Het betekent dit dat er dus al 18 soorten Covid voor deze moeten zijn geweest. Waarom we daar dan niet van hebben gemerkt is een raadsel. De boel ging in China op slot en hoe meer het Europa in kwam hoe meer er op slot ging. Onderzoekers uit diverse landen gingen naar Wuhan om te onderzoeken wat de bron was en nu twee jaar later is het nog steeds niet bekend of een doofpot.
Theorieën van vleermuizen en bevuilde markten, besmet vlees, uit een laboratorium ontsnapt tot de theorie om de mensheid te halveren in een wereldwijde georganiseerde “Great reset”.
De eerste gevallen in Nederland. En nog steeds dachten we dat het wel mee zou vallen. Toen kwam het R getal steeds meer op de voorgrond. Dieverse geruchten van opnames van mensen die Corona zouden hebben en niet veel later in het nieuws dat Covid patiënten naar de IC gingen en de eerste die er aan stierven. Toen was het opeens heel dicht bij, kwam de politiek elke week op tv met updates, nieuwe regels en moesten we in lockdown.
Er werd gesproken over een OMT die advies moest uitbrengen aan Minister-president Rutte die samen met minister Bruins het land toesprak. Minister Bruins die niet veel later door oververmoeidheid instort en vervangen wordt door Hugo de Jonge. De toon is gezet, het land gaat op slot en er gaan veel mensen dood. Toen begreep iedereen het nut en de noodzaak van de lockdown. Velen verloren vrienden en kennissen en gingen naar de eerste begrafenissen met maximaal 35 personen. Later kwamen er de livestreams van begrafenissen bij.
Scholen krijgen de opdracht te sluiten en onderwijs op afstand te geven. Leraren worstelen hoe dit moet werken met praktijkvakken. Een jaar lang proberen een hoop leraren onder zware druk van directie en politiek dit te stroomlijnen, maar nog steeds is het onzinnig tijdverdrijf en zijn het geen echte lessen. Er komen meerdere lockdowns, er ontstaan achterstanden in het onderwijs en gaan scholen open op anderhalve meter. In alle gebouwen worden looppaden op de grond met tape zichtbaar gemaakt. In en uitgangen kunnen niet meer hetzelfde zijn, de looprichting kan maar een kant op. Veel scholen voldoen niet aan de gewenste luchtfiltering en moeten worden aangepast.
De handen moeten bij binnenkomst, gebouw en klas gedesinfecteerd worden wat leerlingen niet willen. In de eerste dagen lopen leerlingen gewoon door alsof het geen verplichting is. Dus moeten er ook nog eens vier leraren bij de deuren staan en controleren of elke leerling wel zijn handen ontsmet. Er ontstaan heftige discussies aan de deuren en de instroom van leerlingen naar de klassen duurt gemiddeld een kwartier langer. Ook bij het klaslokaal hetzelfde liedje, als drilmeesters staan leraren honderd keer hetzelfde te herhalen elke les weer.
Kluisjes kunnen niet meer gebruikt omdat leerlingen dan te dicht bij elkaar komen. Dit is de plek waar jassen en telefoons behoren te liggen. Gevolg is dat alles mee de klassen in moet. De controle of telefoons in de tas blijven is onbegonnen werk en leerlingen appen en filmen in de klaslokalen. De leraar voelt zich niet meer veilig om les te geven want met knippen en plakken sta je zo gemanipuleerd op het internet. De een na de andere brief gaat er uit naar ouders om te informeren en waarschuwen voor het gedrag op school.
De klassen moeten omgebouwd naar halve klassen en leerlingen moeten een mondkapje op. Hierdoor zien leerlingen niet meer al hun vriendjes in de klas en zijn ze moeilijk tot niet te motiveren. De eerste wappie ouders komen in verweer, letterlijk dreigend de scholen binnen tot aan advocaten aan toe. De enige manier is deze mondkapjes in de statuten te verwerken als verplicht. Dan opeens kunnen leerlingen ze niet dragen, omdat ze een bepaalde ziekte of allergie hebben ontwikkeld. Deze leerlingen kunnen niet meer naar school en moeten lessen op afstand blijven volgen die er niet echt zijn.
De sfeer tussen directie, leiding en personeel is hopeloos. Leiding praat met personeel mee, maar directie doet steeds wat anders omdat de regering vreemde opdrachten geeft die niet werken, zodat leiding niet meer wordt geloofd. Hetzelfde gebeurt als een hond meerder bazen heeft, het wordt niet geaccepteerd en gaat doen wat het zelf wil. Zo ook het personeel. De besluitvorming is zo wisselend en met de dag dat personeel zelf gaat invullen en besluiten wat hij/zij denkt dat goed is om zelf, maar te overleven.
Personeel raakt overspannen omdat het niet gehoord wordt, worden ziek door corona of gaan in quarantaine door besmetting in omgeving. Ziekteverzuim stijgt in een paar weken naar ongeveer 25 a 30 procent en dat blijft zo. Overig personeel moet de boel opvangen, maar dat kan natuurlijk niet op deze grote schaal over een langere periode. De anderhalve meter kan ook niet tussen leerling en leraar met praktijkvakken, maar er wordt niet naar geluisterd. Sterker nog, opeens komen er uitzonderingen voor scholen net als in de zorg. De anderhalve meter geld dan opeens niet meer, want leraren kunnen blijkbaar niet besmet raken.
Leerlingen zijn gefrustreerd door het constant veranderen van wat er verwacht wordt. Twee weken voor een vakantie bedenkt de regering dat het slim is de leerlingen weer naar school te laten gaan. Leerlingen hebben enkele weken nodig om te wennen aan nieuwe situaties dus het is wachten op ellende. Vanuit lockdown, naar twee weken school wetende dat daarna vakantie begint. Leerlingen hebben app groepen gevormd in de lockdown en roddelen over andere leerlingen die daar natuurlijk via via achter komen.
Ze merken pas dat dit niet slim is als ze op school komen en tegenover de ander in een gevecht staan met vuisten, bezems, hamers of erger. Leraren moeten met gevaar voor eigen leven leerlingen uit elkaar trekken, de les lezen en straf geven. Maar met onderbezetting, opvang van lessen, in de pauzes als bewaker rond lopen trekt een enorme wissel. Het eindigt dan ook voor de zomervakantie in werkweken zonder enige pauze en koffie moment. Omdat er in de zomervakantie niets veranderd en corona er nog steeds is, wordt er nauwelijks ontspannen. Velen zijn velen bezig met het uitwerken van thuiswerk plannen en hoe het volgend jaar met minder stress te beginnen.
Het nieuwe jaar start nog slechter. Leerlingen zijn vogelvrij en mogen weer normaal komen, terwijl de ene na de andere variant van corona voorbij komt. Er wordt volgehouden dat besmetting thuis plaatsvindt en niet op school door leerlingen. Terwijl duidelijk is dat de leerling het mee naar huis neemt om de boel daar te besmetten. De functie van de MR op scholen is grotendeels verdwenen, nu beslissingen worden doorgedrukt onder het mom van de opdracht van de regering.
Dan komt ook nog eens de Delta en Omikron variant van het virus en wordt het voor mij ook teveel. De druk die bij me word neergelegd onder het mom, dit hoort standaard bij je functie trek ik niet meer. Er zijn nog een paar zeer zwaar wegende redenen dat ik moet afhaken en beland via de huisarts in onder andere een burn-out. Je komt op een wachtlijst bij de GGZ omdat er zoveel mensen uitvallen dat wachtlijsten tot intake 25 tot 35 weken is geworden
Door uitval en mijn verleden heb ik geluk en word ik tijdelijk opgevangen door een psycholoog die een uitvaller heeft tot ik geholpen kan worden. Als ik in de weken er na mijn verhaal doe, is de conclusie van de psycholoog onder andere mismanagement en verkeerde keuzes door de werkgever en politiek. Ook de bedrijfsarts komt tot dezelfde conclusie en ik moet het vooral heel rustig aan doen en school “even” vergeten. Ik voel me ellendig omdat ook ik nu mijn collega’s laat vallen en de druk voor hen nog verder opvoer.
Omdat corona niet van vandaag op morgen zal verdwijnen en er steeds weer verkeerde politieke keuzes worden gemaakt besluit ik net als vele anderen in de zorg en school van baan te veranderen. School laat ik op advies van diverse instanties en na lang overwegen voor wat het is. Een plek waar ik niet mijn laatste jaren in stress wil verslijten.
** Genoten van deze column? Doe een donatie om deze site te kunnen onderhouden¡